Emocjonujące wydarzenia z sesji lub kampanii

Co ciekawego przeżyliście oczami swych bohaterów na Waszych sesjach? Nie oczekuje wielkich raportów, bo one zazwyczaj bywają nużące. Ale bywa, że przezywa się chwile wzniosłe, smutne, szokujące, dwuznaczne moralnie itd. Nie da się od takich rzeczy uciec nawet jeśli tylko odgrywa się przysłowiowe bicie goblinów w lochu.

Moje wyjątkowo zapamiętane rzeczy z różnych gier i sesji:

-Grałem stepowym łucznikiem-barbarzyńcą umiejącym zamieniać się w wilka. Podczas walki gargulec wydłubał mu oczy w stylu Gry o tron. Było to dosyć makabryczne i zastanawiałem się, co ja teraz pocznę z postacią. Na szczęście szybko wszystko się rozwiązało. Drużynowy mag podmienił moje krwawiące oczy na oczy gargulca. Od teraz mój bohater widział wszystko przez magiczne rubinowe szkiełka.

-Dawno temu grając w PF1 bohater trafił na mechaniczne buty, które wwierciły mu się w kolana. Mogłem być dzięki nim szybki, cichy, skakać wyżej. Ale nie mogłem ich zdjąć i strrasznie mi się to nie podobało. Za to moja postać miała nowy cel, pozbyć się nowego obuwia. Mg był zdziwiony, że mi się nie podoba itemek xD

-Drużyna walczyła w podziemiach Mauzoleum Lincolna z Kraboludami-Komunistami, wszystko wyglądało na to, że zaraz nas zniszczą i zmiażdżą, chcąc dodać otuchy towarzyszom, moja nastoletnia harcerka postanowiła zacząć śpiewać hymn ameryki, jednak wszystko spełzło na niczym (rzut się nie udał), bo zaczęła fałszować, a hymn został zagłuszony przez pieśń międzynarodówki. xD

-Ostatnia kampania obfitowała w pamiętne sytuacje, zaczynaliśmy od pustynnych powsinogów pałętających się po prastarych ruinach, zwiedziliśmy planetę zawieszoną gdzieś w kosmosie, widzieliśmy śmierć bogów, wróżyliśmy z wnętrzności giganta, spieniężyliśmy skarby i rozbijaliśmy się po wielkim mieście jak królowie (z resztą doprowadziliśmy do jego zagłady), zabijaliśmy nieśmiertelnych, kupiliśmy kilkuset niewolników i złożyliśmy ich w ofierze, by przywołać przedwiecznego olbrzyma, a na koniec ukatrupiliśmy bóstwo miłości pragnące monoteizmu, sami zostając bogami.

Sesja Warhammera Fantasy, 4 edycja. Fabułę w większości pominę, ale drużyna wchodzi do komnaty gdzieś głęboko pod kurhanem jakiegoś skurwysyna-czarownika, który żył jeszcze przed Sigmarem. Komnata składa się z wąskich "deptaków", takich kamiennych grobli, a po bokach wszędzie tafle srebrzystego płynu - płynnej rtęci. Komnata jest wielka, na środku na okrągłej platformie jest sarkofag.
Mój żołnierz z pistoletem skałkowym i muszkietem nosi przy sobie święte, sigmaryckie kule. Dostał ich zaledwie 3 od Łowcy Czarownic, byłego pracodawcy drużyny, dobrego (ale dramatycznie zmarłego) człowieka. Moja postać przechodziła kryzys wiary, targają nią metaforyczne demony, ale generalnie jest na drodze by kiedyś w przyszłości też dołączyć do zakonu Łowców Czarownic. A, i kule zostały mi już tylko dwie.
W pewnym momencie zawiązuje się walka z mroczną istotą spoczywającą w tym grobowcu. Po oddaniu pierwszego strzału zaczynam przeładowywać. Rzucam w kolejnej swojej turze na przeładowanie, ale wypada mi pech. I to jakiś taki tragiczny, z dużą porażką.
MG opisuje, że święta, sigmarycka kula wypada mi z drżących dłoni, odbija się od kamiennej posadzki i wpada do jeziora płynnego metalu obok. To była moja ostatnia szansa, a dostajemy ostry wpierdziel. Walka idzie źle, a ja właśnie zmarnowałem turę i straciłem przedmiot będący naszą nadzieją.
Ale...
Zaraz, zaraz...
Nagle przychodzi mi coś do głowy. Wszyscy przy stole widzą, że zaświeciła mi się lampka w głowie, czymś się podjarałem, uśmiecham się jak głupi. Otwieram smartfona i googlam coś przez 2 minuty. Dochodzi w końcu do mojej kolejnej tury.
Ja: Otto w żałosnym geście wyciąga rękę stronę straconej kuli... I... Damian (MG), ta kula jest ołowiana. A to jest... rtęć, tak mówiłeś, prawda? Bo właśnie coś sprawdziłem... Czy wiesz, że rtęć jest bardziej gęsta od ołowiu?
MG: !!! OTTO PATRZY ZDZIWIONY, BO OŁOWIANA KULA UNOSI SIĘ NA POWIERZCHNI CIECZY, CHYBA ZA WOLĄ SAMEGO SIGMARA MŁOTODZIERŻCY! Możesz ją zabrać!
Przy stole radość

Wiem, że to taka trochę anegdota z kategorii "musiałbyś tam być", ale zapamiętam tą akcję na długo

Moja opowieść jest akurat ze strony MG. Prowadziłem przygodę Ziggurat Śmierci w Mork Borg. Sytuacja wyglądała następująco:
- Wielka Zła (Akünh) zadekowana była w ww. Zigguracie
- wiedziała, że bohaterowie nadchodzą, już raz się z nimi starła i czekała na nich z całymi swoimi siłami
- bohaterowie mają w posiadaniu artefakt, koronę, o której wiedzą, że: gdy się ją nosi, to osłabia Akünh w jakiś sposób, jej noszenie grozi utratą własnej duszy (jednego bohatera już stracili w ten sposób)
- bohaterowie wiedzą, że aby ją ostatecznie zabić, należy zniszczyć jej serce (znajdujące się poza jej ciałem, gdzieś w Zigguracie)
- bohaterowie mają amulety, bez których nie można wejść do Zigguratu, który leży w innym wymiarze, a zdejmując je przenoszą się na zwykłe pustkowie
- mają też zwoje niewidzialności

Wchodzą głównym wejściem, szyki rozlokowane (była to walka na w sumie 29 kombatantów, bohaterowie mieli też sprzymierzeńców, w realu mamy jakąś 2-3 w nocy ). Bohaterowie biorą koronę i wsadzają ją na głowę Pana Chichotka, przydupasa jednej z postaci, bezużytecznego błazna. Błazen zaczyna lewitować, świeci oczami. Pierwsze szeregi sprzymierzeńców padają jak muchy, Akünh teleportuje się w sam środek drużyny, zabija Pana Chichotka. W tym momencie bohaterowie robią coś, na co ani autor scenariusza, ani ja sam nie wpadliśmy - używa zwoju niewidzialności i myk! wsadza jej samej koronę na głowę. Akünh jest wyłączona z walki, zaczyna lewitować, z każdą chwilą coraz bardziej tracąc na siłach. Jej wyznawcy nacierają, a tymczasem inny bohater używa zwoju i zakrada się za nich, wskakując do pieczary, która skrywa serce i przebijając je włócznią. Akünh pada bez życia, bohaterowie ostatnimi siłami pod naporem rozwścieczonych wyznawców zdejmują amulety i uciekają.

Ogólnie wyszła z tego bardzo emocjonująca i dramatyczna, wręcz filmowa, bitwa, której nie spodziewałbym się w systemie, który z definicji zdaje się być o zdychaniu w rowie (choć lekko nie było, po drodze poległo 3 bohaterów i 9 sprzymierzeńców).

Moja postać zgodziła się wykonać questa, bo jak to zrobi, stanie się permanentnie odporna na wszystkie choroby weneryczne dzięki magii

Przypomniało mi się jeszcze coś: jedna z postaci miała magiczny sztylet, który przy każdym ciosie miał 25% szans na natychmiastowe uśmiercenie. Gracz o tym wiedział, postać nie. Natrafili na tajemne przejście, które stwierdzili, że należy umazać krwią, aby się otworzyło. Gracz deklaruje, że nacina sobie rękę

- TYM sztyletem?
- *z bananem na twarzy* taaaaak

i tak przy każdej możliwej okazji...

Gracz nawykły był do grania w stylu tasiemców na D&D3.5, widać było, że gra, gdzie śmierć postaci jest jak najbardziej realna była świeżą odmianą i miał przy tym niezły ubaw

Z taką meta-grą jak @Hrexandro pisze kojarzy mi się sytuacja z kampanii w Band of Blades.

Jeden graczy stworzył sobie cynicznego zwiadowcę, który dość szybko został ranny. Idąc na kolejną misję, gracz zagrał żółtodziobem w oddziale, a zwiadowcę wzięli jako NPC, żeby nie ryzykować grania rannym.
Finał misji, cel osiągnięty, potężny nieumarły wyskakuje na żołnierzy - widać, że pora wiać. Nieudany rzut, żółtodziób i zwiadowca zostają oddzieleni od reszty oddziału. PC jeszcze nie jest ranny, ale przyparty do muru. Na co gracz deklaruje, że Zwiadowca chciałby wręczyć młodemu swój karabin, poklepać po plecach życząc powodzenia i uciec. Stwierdziliśmy przy stole, że ta deklaracja nie wymaga już rzutu - Zwiadowca zwiał i przeżył całą kampanię, odwagę młodego towarzysze opłakali w obozie.