Fallout Sonora + Dayglow DLC

Jest rok 1998. Wracacie do domu z grobów. Mama nastawia na kuchence obiad. Naprędce sprawdzacie jeszcze tylko ostatnie posty na waszym ulubionym rpgowym forum i myk - nareszcie można znów zasiąść do Fallouta


Kilka gier z mojego dzieciństwa, ma szczególne miejsce w moim sercu i cieszy mnie niezmiernie, że fani utrzymują je przy życiu po dziś dzień dzięki modom.
Fallout 1/2 są jednymi z takich gier, a na przestrzeni ostatnich lat ukazało się kilka świetnych, ogromnych modyfikacji: Restoration Project, F1.5, Nevada, czy właśnie Sonora.
Fallout Sonora to mod z 2020 roku do F2 działający jako samodzielna gra, której akcja toczy się na pustyni Sonora między Stanami a Meksykiem. Niedawno pojawił się do niej dodatek (sic!) o nazwie Dayglow.
Sporym problemem tych dwu modów jest to, że wydane zostały tylko w języku rosyjskim i do tej pory nie powstało tłumaczenie angielskie... ale ktoś przy użyciu translatorów zdążył już wszystko przetłumaczyć na Polski, włącznie z Dayglow

Więc tak sobie teraz siedzę, piszę tego posta, w piekarniku robią się gołąbki, a za moment odpalam Sonorę.
25 lat minęło, ale wojna... wojna nigdy się nie zmienia.

Powiem szczerze, Fallout kompletnie mnie ominął. Może dlatego, że nie jestem jakimś wielkim fanem ani znawcą postapo. Może dlatego, że w sumie nie grałem w jakoś specjalnie wiele gier video. Klimaty pierwszej połowy XXw w USA znam i cenię, ale ta gra to dla mnie w sumie trochę tajemnica. Domyślam się, że - jak z wieloma rzeczami - trzeba było tam być i to przeżyć, żeby poczuć magię, ale jednak masa ludzi wciąż w to gra i rozwija przyległe projekty. Jak byś mi to sprzedał? Co tam jest takiego, że to nadal żre? W czym tkwi magia, która sprawiła, że ludzie pokochali Fallouta?

Swoboda i interakcja - jak na komputerowe RPG jest zadziwiająco dużo sposobów na "dotykanie" świata i robienie rzeczy po swojemu.
Wiadomo, że nadal limitem jest to, co zaprogramowali twórcy, ale niewiele jest takich gier, które dają tyle opcji, możliwych buildów postaci itd.
Te duże mody jeszcze bardziej eksplorują te aspekty, mniej skupiając się na walce, a bardziej na różnych opcjach rozwiązywania problemów.
No a przez nostalgię mam słabość do tej estetyki - imo żadna inna izometryczna gra nie ma takiego klimatu.

Fallout to seria, przez którą zacząłem grać w RPG i zainteresowałem się postapo, nie na odwrót.
Później przyszła Neuroshima i wszystko odczyniła

Pamiętam, że błądząc lata temu po internetach spotkałem się z tezą, że gry, które pozwalają użytkownikowi przegrać i ponieść konsekwencje własnych decyzji (np wpakować się do gniazda potworów na zbyt niskim levelu) dają wrażenie większej swobody, nawet jeśli inna gra oferuje więcej decyzji, bardziej otwarty świat itp. Fallout się w to chyba wpisuje, nie?

Ej, a czy to w ogóle ma mieć wersję angielską? To jest swoisty fenomen, że Rosjanie potrafią zrobić bardzo wierne gry w uniwersum Fallouta i ze znaną formułą, a Amerykanom ciągle to nie wychodzi i tylko wdeptują pierwotne koncepty w błoto.

Pierwsze dwa fallouty miały bardzo dobrą, stosunkowo nieliniową i dającą masę alternatywnych możliwości fabułę (dalej mają), poza tym osadzone były w wówczas jeszcze nie aż tak zgranych jak obecnie klimatach postapo i wpuszczały gracza w otwarty świat, co wtedy również nie było aż tak często spotykane. Obecnie wyróżniają się już w zasadzie tylko fabułą, ale kiedy wychodziły robiły ogromne wrażenie, które później przełożyło się na nostalgię i przywiązanie do serii. Więc tak, żeby w pełni złapać bakcyla, trzeba było IMO "być tam wtedy", co nie znaczy, że i teraz nie można czerpać funu ze starych falloutów (z nowych zresztą też, co by o nich nie mówić).

Stare fallouty były też nieco mądrzejsze niż interpretacja bethesdy. W ogóle to polecam pooglądać wypowiedzi Tima Caina i innych ludzi z początków bo to jest fascynujące jak wizja była kreowana. O dziwo biblia fallouta którą zrobił Avellone jest głównym powodem dla którego nowe bethfallouty tak się zdegenerowały, pomimo tego, że pisał ją z myślą o uratowaniu marki, jak prawa przejdą w ręce kogoś innego.

Zacząłem od Fallouta 2 (jakoś koło 2005 roku), ale się odbiłem przez hardkorowy poziom trudności. 4 lata później przeszedłem Fallouta 3, który był dla mnie znacznie bardziej przyjazny niż 2 (design niektórych lokacji jak np. Rivet City czy Arefu wywołał u mnie opad szczęki, bardzo podobał mi się też robot przekonany że jest uczestnikiem XVIII-wiecznej rewolucji amerykańskiej), a jeszcze potem zakochałem się w klimacie New Vegas, do tego stopnia że poprowadziłem parę sesji RPG w uniwersum Fallouta. 4-ka nadal czeka na swoją kolej i coś nie może się doczekać